بخش اول ودوم مقاله فرخ قهرمانی با عنوان: مشاطه گران ائتلاف با سرمایه جهانی و....

مشاطه گران ائتلاف با سرمایه جهانی:

سرگردانی سیاسی یا شانتاژ سیاسی سازماندهی شده؟

(بخش یک)

فرخ قهرمانی

 azadiebaian@yahoo.se

یکی از بحثهایی که در چند سال اخیر، همواره با سانسور و سکوت روبرو شده است، سرانجام با تلاش فعالین مستقل چپ، جان بدربردگان از کشتارهای رژیم جمهوری اسلامی، به ویژه زندانیان سیاسی جان بدر برده از کشتارهای تابستان شصت و هفت، به موضوع گفتمان نیروهای اپوزیسیون و مشخصاً طیف نیروهای چپ در هفته های اخیر تبدیل شده است.

برخلاف روزهای نخست گسترش بحثها، دیگر سکوت، سانسور، کتمان حقیقت و نپذیرفتن فاکتهای غیرقابل انکار از سوی مدافعین همکاری با نیروهای محافظه کار و نئولیبرال، ناممکن است و آنان از یک شاخه به شاخه دیگر می پرند تا به اصل موضوع پاسخ ندهند. تلاش می کنند، از احساسات به حق مردم، خانواده های جانفشانان و جانباختگان علیه رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی، سپر دفاعی ای فراهم سازند تا هرگونه انتقاد همکاری با نیروهای سرمایه جهانی را به پشت صحنه برانند. از آن میان نمونه های مختلفی را می توان برای بررسی برگزید، اما زیگزاگ زدن مکرر سایت گزارشگران و نیز بهروز سورن، نگرانی مرا برانگیخت و دلیلی شد برای نوشتن این مطلب تا نوسانات مواضع او را به عنوان نمونه ای از سرگردانی نظری و سیاسی تعدادی از فعالین مستقل چپ، بیشتر مورد بررسی قرار دهم.  

جلسه لندن، تریبونالی به دادستانی پیام اخوان و حضور نمایندگان حزب محافظه کار انگلیس

اطلاعیه ای همزمان با برگزاری تریبونال لندن در رابطه با ناسالم بودن این تریبونال توسط سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر) – هیئت اجرایی منتشرشد. هم زمان تعدادی از زندانیان سیاسی دهه ی شصت واز جان بدر بردگان کشتار شصت و هفت مطالبی در این زمینه نوشتند که باعث برآشفتگی هائی چند گردید. برآشفتگان را به سه دسته میتوان تقسیم کرد.

برگزار کنندگان که بعضاً خود شاهد هم بوده اند، شاهدان که خود شامل شکنجه شده گان و خانواده های جانفشانان بوده اند و شرکت کنندگان و حمایت کنندگان. اگریک جمع بندی کلی ازپاسخ ها داشته باشیم به دو نکته ی مهم که بی ارتباط با این نوشتار هم نیستند بر میخوریم:

یکم: تقریباً در هیچ یک از پاسخ ها مستقیماً و مستدل به انتقادها پاسخ داده نشده و سعی در رد آنها نیز نشده است بلکه در عوض سعی شده است با مطرح کردن مواردی دیگر و مقایسه ی با آنان و بعضاً با رعایت تاکتیک بهترین دفاع حمله است با حمله به نهادها و یا برنامه های دیگراز پاسخ مستقیم و صریح به انتقادات طفره رفته تا نوک تیز انتقادات را از خود منحرف نمایند.

دوم: اغلب مدافعین تریبونال متفق القولند که چرا منتقدین همزمان با شروع این دادگاه و یا پس از آن متوجه شده و دست به انتقاد زده اند و قبل از آن چیزی نگفته اند. جالب اینجاست که اینان برای انحراف از پرداختن به انتقادها اغلب خودشان به چهارمین گردهمائی سراسری درباره کشتار زندانیان سیاسی در ایران – گوتنبرگ(http://www.dialogt.org/index.php?id=77 )حمله میکنند بدون اینکه در نظر داشته باشند که این حملات خود یک تناقض آشکار با یکی از دلایل مهمشان در پاسخ گوئی به انتقادات است. چرا که اگر انتقادات به تریبونال از روز شروع برگزاری آغاز گردید؛ اینان خود پس از گذشت بیش از نه ماه از خاتمه گردهمائی چهارم، حملات خود به گردهمایی را شروع نموده اند! انتقادات و تهاجمات به گردهمائی چهارم در دو نوبت انجام گرفته است. یکم بلافاصله پس از پایان گردهمائی تا حدود یک ماه پس از آن، که به دو شکل انتقادات سازنده و یا برعکس لجن پراکنی بوده است. انتقادات درست یا نادرستی که به گردهمائی شد، در حد بضاعت رفقا و رفیقانه پاسخ داده شده است. اما به افترازنی ها، تهمتها، و دروغ پردازی ها پاسخی داده نشد. چرا که  چنین افترازنی هایی اساساً درخور پاسخ نبودند. این دروغ پردازی ها و تهمتها بعدها به روند پرونده سازی و هتاکی شخصی به زندانیان سیاسی مقاوم در زندانهای رژیم جمهوری اسلامی تبدیل  شد. برای نمونه یک لمپن سیاسی در وبلاگ شخصی اش توهین به رفقای زن زندانی سیاسی ایران را از حد گذراند، پرونده سازی های شخصی و اطلاعاتی را در مورد فعالین چپ و کمونیست و از جمله فعالین گفتگوهای زندان را سرلوحه کارش قرار داد. و با کمال تاسف لینک این وبلاگ با همان تهمتها سرانجام سر از سایت گزارشگران هم درآورد.

اما در دور دوم تهاجمات اخیر نمی دانم از بد شانسی برگزارکنندگان تریبونال بود یا برگزارکنندگان "چهارمین گردهمائی سراسری درباره کشتار زندانیان زندانیان سیاسی در ایران - گوتنبرگ " که بالاخره یک کسی پیدا شد و یک مطلبی نوشت به نام "آیا سه سال ، زمانی کافی برای خواندن و فهمیدن نبود؟" و در این نوشته قید کرد که:

چنین بحثی بیش از سه سال است که مطرح شده و در آن هشدار داده شده که این روند به استحاله نیروهایی می انجامد که در پی گرفتن امکانات و تریبون، به همکاری با وزارت امورخارجه دولتهای بزرگ سرمایه داری تن می دهند. علاوه بر آن سند مکالماتی را انتشار داد که فعالین و زندانیان سیاسی سابق، از بودجه گیری «مرکز اسناد حقوق بشر ایران» به صورت مستقیم مطلع شده اند و به همین دلیل بخش معینی از زندانیان سیاسی سرموضع و مقاوم، هر گونه همکاری با این مرکز را نپذیرفته اند. این هم لینک مقاله:

http://www.dialogt.net/index.php?id=48&tx_ttnews%5Btt_news%5D=35&cHash=89a528f829559ab215aad63d4a375880

همایون ایوانی در قسمتی از مقاله اش اشاره به مصاحبه سایت گزارشگران داشت. به محض انتشار این مطلب از طرف همایون ایوانی که خود از جان بدر بردگان کشتار دهه ی شصت و شصت وهفت است؛ حمله به او، به گفتگوهای زندان و به ویژه به چهارمین گردهمائی سراسری زندانیان سیاسی – گوتنبرگ شروع شد. از آنجائی که نهایتاً پایه اطلاعاتی تمام این تهاجمات به یک «کتاب مرجع» برمیگردد تقریباً تماماً به موارد مشابهی اشاره میکنند.

مدافعین تریبونال، که در سوئد زندگی می کنند، برای فرار از پاسخ گوئی به این پرسش کلیدی که چرا صحنه گردانان دادگاه نمایشی لندن، بودجه بگیران وزرات امورخارجه امریکا، کانادا و یا کشورهای این چنینی هستند؛ خود را به نفهمی میزنند و نهاد سوئدی "آ- ب – اف" (انجمن تعلیمات کارگران) را با نهادی مثل NED  و یا وزارت امور خارجه ی آمریکا برابر میشمارند، مثل ایرج مصداقی سخنگوی بی پرنسیپ تریبونال که تا دیروز بیشتر نوشته هایش به خصوص در رابطه با زندان به نوعی چپ ستیزی آشکار است و در نوشته ای آشکارا اعلام میکند که: یک موی مسعود رجوی را به دهها مثل توکل ، شالگونی، و.. نمی دهم (نقل به مضمون(.

بخش دیگر که خارج از سوئد زندگی میکنند و بدون هیچ گونه شناختی از سوئد و سیستم اداری آن همان تهمتهای «کتاب مرجع» را استخراج و با توجه به وضعیت روحی خود، هنگام نوشتن به آنها شاخ و برگ های مناسب شان را میدهند.

تا اینجای کار، مسائل دور از انتظاری به چشم نمی خورد. اما تعجب از آنجائی شروع میشود که در این حملات به یکی دو مطلب از بهروز سورن برمیخوریم، راستش چند روز است که با خودم کلنجار میروم که پاسخی درخور به بهروز بدهم یا سکوت اختیار کنم؟ پاسخ نه در دفاع از رفیقم همایون ایوانی که با شناختی که از او دارم مطمئنم اگر لازم بداند بهتر از من قادر است از خودش دفاع کند. اما چهارمین گردهمائی گوتنبرگ بحث دیگری است. تمام مخارج آن گردهمائی که امروز با تریبونال مقایسه میشود کمترازهزینه ی اقامت چند تن از اعضای هیئت حقوقی تریبونال است.

گزارش مالی چهارمین گردهمایی سراسری را کمیته ی شهری یوتبوری در اولین فرصت پس از گردهمائی بطور رسمی انتشار داد و تاکنون پس از نه ماه هیچ اعتراض و انتقادی از آن گزارش بوسیله ی هیچ فردی مکتوب نشده است.

(نگاه کنید به http://www.dialogt.org/index.php?id=78&tx_ttnews[tt_news]=429&cHash=e7fdb9206cea2c09eebbcb674e26c813

کسری هزینه های گردهمایی ها را نیز فعالین گفتگوهای زندان از طریق کارکردن و پرداخت بخشی از حقوقشان به کمیته برگزارکننده تامین کردند. به جز گردهمایی دوم، همه گردهمایی ها، کم یا زیاد کسری مالی داشته است و تاکنون هزینه های آن از طریق کمک مالی فعالین گفتگوهای زندان پر شده است. یعنی فشار سیاسی، تدارک گردهمایی در شرایط سانسور و یا هتاکی رسانه های حاکم کافی نیست، بلکه بخشی ازبار مالی گردهمایی ها نیز باز برروی شانه های زندانیان جان بدر برده از کشتارهای رژیم است که در حول ابتکار مشترکشان به عنوان گفتگوهای زندان با هم همکاری می کنند. حالا چنین مقایسه ای با نهادهایی نظیر بنیاد برومند و «مرکز اسناد حقوق بشر ایران» که بودجه های چند صد هزار دلاری و حتی یک میلیونی خود را از وزرات امورخارجه امریکا، کانادا، و یا «بنیادهای خیریه امریکایی» دریافت می کنند، اگر ناشی از ناتوانی در منطق و ادراک بهروز سورن نباشد، پس تلاش آگاهانه برای پخش اطلاعات و تحلیل دروغین است که چهره و زحمات زندانیان سیاسی مقاوم و سرموضعی را همتراز نهادهایی کند که به تجربه از بالای شانه های مردم بالا رفته و می روند! با چنین شانتاژی دو هدف همزمان حاصل می شود: نخست تخریب اعتماد طیف وسیع خانواده جانفشانان و جانباختگان و عموم مردم به ابتکارات خودانگیخته و از پائین، نظیر گردهمایی سراسری و دوم اعتبار بخشیدن و یا حداقل کم رنگ کردن قبح دریافت کمک مالی از وزارت خانه های دولتهای بزرگ سرمایه داری!    

چرا کسی مثل بهروز سورن که تا دیروز آرزو میکرد با دستمال تمیزی عرق پیشانی برگزار کنندگان را پاک کند و صحن محل تجمع جان بدر بردگان را تمیز کند به یک باره تیغ به روی آنان میکشد؟! آنهم به ناروا! بی اختیار به یاد خاطره ای از زندان افتادم داستان بطور خیلی خلاصه از این قرار است: "اوایل سال 61 جلاد اوین لاجوردی یکی از جانفشانان مجاهد را که از مواضع سازمان مجاهدین دفاع میکرد بدون اینکه خود بداند به کجا میبرندش با چشم بند به حسینیه برد پس از باز کردن چشم ، او خود را روبروی جمعی ازتوابینی میبیند که با مشت گره کرده شعار مرگ بر منافقین میدهند. لاجوردی به او پیشنهاد بحث دررابطه با عملکرد مجاهدین میدهد او نمی پذیرد و در نهایت در حضور آن جمع اعلام میکند که مواضع سازمان مجاهدین را قبول دارد. لاجوردی خود را در میان توابین شکست خورده احساس میکند به همین خاطربا زهرخند همیشگی اش رو به توابین کرده و میگوید: مگر اینها به تکامل معتقد نیستند؟ دنیا را چه دیدید شاید همین فرد شش ماه دیگر بیاد در همین حسینیه و درست 180 درجه مخالف حرفهای امروز را بزند. جانفشان معنی این حرفها را به خوبی دریافت او میدانست که لاجوردی در این زمینه تجربیات زیادی دارد معنی این حرف در یک کلام این بود، شکنجه تا حد مرگ یا اعتراف به خلاف آنچه که گفته بود.

جانفشان برای رهائی از آن شکنجه ها راه حل مناسبی پیدا کرد و بلافاصله گفت، در همین جا اعلام میکنم که هر زمانی غیرازاین حرفهائی را که امروز زدم بزنم بدانید که زیر شکنجه دوام نیاورده ام و کماکان موضع من همین است. اما این داستان چه ربطی به بهروز سورن دارد؟ راستش فکر میکنم حتماً او هم در زندان از این موارد بسیار دیده است که افرادی پس از مدتی از چندین ساعت تا چندین ماه در اثر شکنجه 180 درجه تغیر مواضع داده اند اما در رابطه با بهروز من هرچه فکر میکنم شکنجه ای که در کار نبوده پس نمی فهمم چرا و چه عاملی باعث شده مواضع او در رابطه با گردهمائی چهارم به یکباره و پس از گذشت نه ماه از برگزاری آن 180 درجه تغیر نمایند؟! در این مورد من توضیحی ندارم اما من هم در همین نوشته اعلام میکنم هرگاه هر حرف دیگری غیر از آنچه که در این نوشتار در باره ی گردهمائی چهارم مینویسم بگویم حتم بدانید نه زیر شکنجه اما حکماً چیزی در پس پرده ی آن قرار دارد وعاری از حقیقت است!

از آنجائی که جمع بندی و چکیده ی تهمتها ونارواهای دیروز و حملات امروز تیغ کشان به گردهمائی چهارم در آخرین مطلب بهروز سورن خود نمائی میکنند من سعی میکنم با گذاردن عین مطالب و نوشته های دیروز و امروز بهروز سورن در ضمیمه همین مطلب و پاسخ به آنها یک بار و امیدوارم برای همیشه پاسخی در خور به کسانی  که چون به خلوت میروند آن کار دیگر میکنند هم داده باشم و در نهایت قضاوت را به خوانندگان وا میگذارم.

***

انبوه نوشته های سرگردان بهروز سورن را می توان به سه  مورد خلاصه کرد. البته این محورها نه در نوشته های دیروز بلکه در نوشته های امروز، قابل رویتند. بهروز سورن مدعی است که:

اول: در گردهمائی چهارم هم راست ها وهم سبزها شرکت داشتند و بنا براین شما امروز نمی توانید مثلاً به  حضور شخصی مثل پیام اخوان در تریبونال اعتراض داشته باشید چرا که تفاوتی میان پیام اخوان و رضای طالبی وجود ندارد.

دوم: شما (گردهمائی چهارم) هم از کمکهای آ – ب – اف (انجمن تعلیمات کارگران)  برای برگزاری گردهمائی استفاده کرده اید بنابر این نمی توانید معترض دریافت کمک دولتی برای تریبونال باشید.

سوم: اینکه شما (گردهمائی چهارم) بدنبال بلندگوهای بنگاه های خبری دولت ها بوده اید بنا براین به استفاده از بلندگوهای بنگاه های خبری دولت ها از طرف تریبونال نمی توانید انتقاد داشته باشید.(1)

خواندن چند دقیقه پیام همبستگی در یک گردهمایی سراسری سه روزه با گرداندن تمام برنامه دادگاه نمایشی توسط پیام اخوان مقایسه مع الفارق است!

حدود دو هفته قبل از شروع گردهمائی چهارم اطلاعیه ای از طرف کمیته ی برگزارکننده گردهمائی منتشر شد در این اطلاعیه اسامی کلیه سخنرانان ، هنرمندان و حتی لیست تمامی فیلمهائی که قرار بود به نمایش گزارده شود وهمچنین مسئولین آن جهت اطلاع همگان انتشاریافت.همچنین اسامی چهارده تن ازسخن گویان دراطلاعیه شماره سه قید گردید.

http://www.dialogt.org/index.php?id=78&tx_ttnews[tt_news]=279&cHash=5ffc17b2da3e1bd4b2785c0947372805

http://www.dialogt.org/fileadmin/user_upload/ET_Gerdhamaie_Sarassari_4.pdf

از تاریخ انتشار این اسامی تا کنون در هیچ مطلبی و یا مصاحبه ای نمی توان حتی یک نام از این اسامی را به عنوان راست و یا سبز در جائی دید و یا شنید: بصیر نصیبی (منتقد سینمایی)، مسلم منصوری (کارگردان)، نعمت آزرم (شاعر و نویسنده) داریوش شیروانی (فیلمساز و موسیقی دان)، عباس سماکار (نویسنده و فعال سیاسی)، سودابه اردوان (نقاش)، منوچهر شهابی (نقاش)، شکوفه منتظری، الهه امانی، سیروس کفایی، دکتر نورایمان قهاری، میلا مسافر، جعفر امیری و دهها زندانی سیاسی درگیر برگزاری گردهمایی و فعال و پژوهشگر چپ... همگی به فراموشی سپرده می شوند! درست مثل عکس های سانسور شده، تصویر سخنرانان و توازن دیدگاهای متفاوت در هر بخش برنامه از معرض دید ومخاطبین حذف می شود!

اما در «کتاب مرجع» مکرر!!! به نام رضا طالبی و نماینده ی امنستی بر می خوریم واقعیت این است که کمیته ی برگزاری برای انتخاب فرد معینی از سوی امنستی تاثیرگذار نبوده است. مسئول روابط عمومی کمیته ی شهری با خانم الیزابت رئیس امنستی سوئد تماس برقرار کرده و از ایشان میخواهند چنانچه تمایل دارند توسط نماینده امنستی پیامی به گردهمائی بدهند. در ابتدا رئیس امنستی قرار بود که خود در این نشست شرکت نماید اما به دلیل گرفتاری از حضور خود عذر خواهی کرده و فردی را به نام آقای آراز فنی که مسئول بخش خاورمیانه ی امنستی میباشند را به طور کتبی از طریق ایمیل به گردهمائی معرفی می نمایند با تاکید بر این که ایشان حتماً بایستی حامل نظریات امنستی باشند (منظور این بود که رادیکال تراز مواضع امنستی نبایستی که صحبت نمایند.

در هر چهار دوره گردهمایی های سراسری با نمایندگان تشکلهای بین المللی و از جمله عفو بین الملل، لیگا، زندانیان سیاسی در کشورهای مختلف جهان (برای نمونه مومیا ابوجمال) تماس گرفته شده و می شود که در قبال کشتارهای سراسری رژیم جمهوری اسلامی از آغاز روی کار آمدنش تاکنون موضع بگیرند. همچنین از اولین گردهمایی تلاش شد تا احزاب مختلف کشورهای اروپایی را ملزم به موضع گیری در قبال کشتارهای دهه شصت کنیم. در این رابطه در گردهمایی اول، دوم و سوم و چهارم نمایندگانی از این احزاب با پیام هایی، این امر را محکوم کردند. به علت کثرت پیامها، می توانید به صفحات مربوط به چهار گردهمایی مراجعه کنید:

نخستین گردهمایی سراسری 2005 در کلن آلمان:

http://www.dialogt.net/index.php?id=88

دومین گردهمایی سراسری 2007 در کلن آلمان:

http://www.dialogt.org/seminar/index01.html

سومین گردهمایی سراسری در شهر هانوفر آلمان:

http://www.dialogt.org/2009/gerdehamaii2009/index01.html

 علاوه بر این از نیروهای مبارز و سایر نیروهایی که در این زمینه ها فعال هستند پیام هایی داشتیم در زیر نمونه ای از این پیام ها را می بیند:

پیام همبستگی لیگای بین الملل در سومین گردهمایی سراسری در باره کشتار زندانیان سیاسی در ایران در هانوفر آلمان سپتامبر 2009:

http://www.youtube.com/watch?v=M75URt0Nb7c&feature=BFa&list=UUOYVgt3CEChSR0Y46BQ70Qw

یا پیام rote hilfe  کمکهای سرخ آلمان در سومین گردهمایی سراسری:

http://www.youtube.com/watch?v=ObbRISfDo2E&feature=BFa&list=UUOYVgt3CEChSR0Y46BQ70Qw

پیام مومیا ابوجمال در نخستین گردهمایی سراسری 2005 در شهر کلن:

http://www.dialogt.org/seminar2005/flyer/film_seminar/MOMIA%20ABUJAMAL.mov

چهارمین گردهمایی سراسری نیز همین رویه را دنبال کرد و به جای قدردانی از تلاشهایی که جنایات رژیم را در سطح بین المللی افشا می کند با موجی از افترا و تحلیل توطئه روبرو شد که با تحریف اصل مسئله بحث را به مجادلات فردی و شایعه پراکنی ها و کشاکش های شهری کشاندند! شانزده تن از اعضای کمیته ی شهری یوتبوری در گزارش جمعبندی خود در این رابطه چنین مینویسند:

"آن بخش از این انتقاداتی را که به این کمیته و حیطه ی مسئولیت آن برمیگردد را بطور کلی دور از حقیقت و فاقد مدرک ارزیابی نموده و اعلام میدارد که تا کنون کوچکترین مدرکی دال براینگونه شایعه پراکنیها به این کمیته ارائه نگردیده. توضیح اینکه در رابطه با عدم اعلام نام نماینده ی حزب سوسیال دموکرات سوئد تا آخرین لحظات بنا بر مدارک موجود به علت همزمانی گردهمائی با یک کنفرانسی که حزب مذکور در همان سه روز داشته است هیچ یک از افراد مورد نظر کمیته ی شهری حزب در آن سه روز آزاد نبوده و به همین خاطر تا آخرین روزها نماینده ی حزب نا معلوم بوده است کلیه ایمیل ها ی رد و بدل شده در این مورد در آخرین جلسه ی کمیته ی شهری توسط مسئول مربوطه به کمیته ارائه گردید و تماماً موجود میباشند."

http://www.dialogt.org/index.php?id=78&tx_ttnews[tt_news]=463&cHash=5245ca7b72c66762f1a81e213a6d1611

اما حکایت مقایسه ی رضا طالبی با پیام اخوان و نقش آنان در گردهمائی چهارم و تریبونال لندن حکایت تفاوت میان ماه من تا ماه گردون است بهروز سورن می نویسد "بنظر من تفاوتی میان آقای پیام اخوان در دادگاه ایران تریبونال و آقای رضا طالبی در گردهمائی چهارم زندانیان سیاسی در شهر گوتنبرگ نیست"   

http://gozareshgar.com/10.html?&tx_ttnews%5btt_news%5d=17748&tx_ttnews%5bbackPid%5d=54&cHash=6fa1352833bd2fad6b0bf2f834ba27cd

جهت اطلاع خواننده بایستی گفت که آقای رضا طالبی به عنوان نماینده حزب سوسیال دمکرات سوئد، فقط پیام حزب را خواند و با نقشی که پیام اخوان در تریبونال دارد و سخنگو و دادستان این دادگاه نمایشی است، به هیچ وجه قابل مقایسه نیست. ببینیم این دو فرد که یکی در یک گردهمایی سه روزه به عنوان یک مهمان یک پیام چند دقیقه ای خوانده و دیگری که یکی ازبرگزار کنندگان، عضو هیئت راهبردی ودر همه پروسه دادگاه نمایشی لندن نقش رئیس تیم دادستانی را داشته و از صحنه گردانان اصلی جلسه بوده است، چه کار کرده و یا می کنند؟   

آقای رضا طالبی کارمند انجمن تعلیمات کارگران، عضو حزب سوسیال دموکرات سوئد و مسئول روابط بین المللی حزب درشهر گوتنبرگ (عضویت نامبرده حتی در حد رهبری منطقه ی حزب هم نمی باشد) رئیس هیئت مدیره ی خانه ی مردم در یکی از محلات گوتنبرگ سوئد (محله ی فقیر نشین هامارکولن) رئیس هیت مدیره ی انجمن چهارشنبه سوری در شهر گوتنبرگ سوئد، و بالاخره مهمترین پست ایشان عضویت در شورای فرهنگی شهر گوتنبرگ به نمایندگی از طرف حزب سوسیال دموکرات. ( برای اطلاعات بیشتردر مورد انجمن تعلیمات کارگران به سایت زیررجوع کنید)

http://www.abf.se/Global/Infomaterial%20om%20ABF/ABF%20p%C3%A5%20flera%20spr%C3%A5k%20(pdf)/Kunskap_persiska_webb.pdf

آقای پیام اخوان اما استاد حقوق دانشگاه مک گیل مونترال و اولین دادستان سابق دادگاه سازمان ملل در خصوص جنایات جنگی در یوگسلاوی و روندا، منتخب به عنوان یکی از رهبران جوان جهان درهمایش سالانه ی سران سرمایه جهانی کنفرانس داووس، بنیان گزار و یکی از اعضای هیئت مدیره ی مرکز اسناد حقوق بشر، و... میباشد از سوی دیگر آقای اخوان با کمک افرادی نظیر ایروین کوتلر، وزیر دادگستری قبلی کانادا که در حال حاضر عضو پارلمان کبک است بیانیه‌های تحریک‌آمیز برای اهریمن سازی و منزوی کردن ایران در راستای محکومیت این کشور به جرم خطر علیه صلح جهانی را امضاء و تأیید کرده است. بیانیه‌های ۲۰۰۸ و ۲۰۱۰ تحت عنوان خطر هسته‌ای، قوم‌کشی و نقض حقوق در ایران: پذیرش مسئولیت برای جلوگیری از خطر از این نوع بوده است. او همچنین ازامضاء کنندگان بیانیه برای وضع تحریم‌های بیشتر علیه ایران به همراه ایروین کوتلر، فواد عجمی، سعدالدین ابراهیم، نازنین افشین جم، عباس میلانی، الی ویزل، لادن برومند، آلن دورشوویتز، رامین جهانبگلو و تعدادی از نئوکان‌های جنگ طلب هستند.

http://genocidepreventionnow.org/Portals/0/docs/2010-R2P_IRAN_EXEC_SUMM.pdf

گردهمائی چهارم همانگونه که از نامش پیداست در حقیقت یک سمینار است برای زندانیان سیاسی و جان بدر بردگان کشتار 67 اهداف این گردهمائی از سال 2005 به این سو به کرات از جانب سخنگویان گردهمائی در مصاحبه های مختلف و از جانب برگزارکنندگان در مقالات متعدد اعلام شده است عمده اهداف آن مستند سازی، افشاگری، و سعی در عدم فراموشی و ثبت در حافظه ی تاریخی یکی از مهیب ترین کشتارها در تاریخ معاصر جهان است. بنا به گفته ی خود بهروز سورن: "مجموعه ای از چپ گردهمائی ها را برگزار میکنند تمامی شعارها و نوشته ها و حضور افراد شناخته شده  و معتمد سوسیالیست گواه این امر است"، و گردهمائی ها تاکنون یعنی تا پس از گردهمائی چهارم سلامت و صلابت خود را حفظ کرده است. و باز بقول خود بهروز سورن که البته بصورت انتقادی نوشته شده نصب شعار زنده باد سوسیالیسم در گردهمائی چهارم از ویژه گیهای این گردهمائی بوده است. برگزارکنندگان گردهمائی ها بنابر پیشبرد یکی از اهداف خود که همانا افشاگری این جنایات بوده است. وبرای اینکه این گردهمائی ها از حالت محلی درآمده و بدرون کشورهای میزبان نیز راه یابد تصمیم گرفتند:

یکم: گردهمائی ها را به صورت گردشی در شهرها و کشورهای مختلف برگزار نمایند،

دوم: اینکه ازاحزاب بلوک چپ آن کشورها هم برای شرکت در گردهمائی ( نه درکارهای اجرائی) دعوت بعمل آید و از این طریق موضع گیری صریح تر و پیشروتر در محکومیت کشتارهای رژیم و نیز همبستگی با مبارزات مردم ایران برای آزادی همه زندانیان سیاسی داشته باشند.

طبیعی است که در چنین برنامه هائی نهادها یا احزاب دعوت شده پیامی هم برای برگزار کنندگان، شرکت کنندگان، و در این مورد خاص خانواده های جانفشانان و... دارند که آنرا قرائت میکنند. (مراجعه کنید به لینکهای بالا که پیامهای طیفهای مختلف فعالین، احزاب چپ و کمونیست در هر چهار گردهمایی ارسال و بعضا قرائت شده است) در گردهمائی چهارم نمایندگان دو حزب چپ و سوسیال دموکرات به عنوان احزاب پارلمانی وحزب کمونیست سوئد که بزرگترین حزب غیر پارلمانی سوئد میباشد، حضور داشتند. نماینده ای که قرار بود از طرف حزب سوسیال دموکرات معرفی شود تا آخرین روزهای قبل از برگزاری مشخص نشده بود دلیل این امر برنامه ای بود که خود آنها دقیقاً در همان روزها داشتند . آلترناتیوهائی که کمیته ی شهری ارائه داده بود به ترتیب عبارت بودند از 1 – یان الیاسون یکی از سرشناس ترین چهره های سوئدی که در حال حاضر نیز در پست معاونت سازمان ملل مشغول به کار است 2 – آقای هامارگرین که مسئول حقوق بشراتحادیه اروپا بود 3 – خانم مونا سالین رهبر دور قبل حزب که به هیچ یک از آنها دسترسی پیدا نکردیم. آلترناتیو چهارمی گذاشتیم، رئیس شورای شهر که او هم در همان برنامه ی داخلی حزب گرفتار بود و در نهایت در آخرین روزها، حزب سوسیال دمکرات سوئد، آقای رضا طالبی مسئول امور بین المللی خود در شهرگوتنبرگ را به عنوان نماینده به گردهمائی روانه کرد و ایشان در زیر همان شعارهای سرنگونی رژیم و زنده باد سوسیالیسمی که بهروز سورن به آنها اذعان دارد، در پنج دقیقه پیام حزب سوسیال دموکرات سوئد را قرائت کرد. کل اسناد مکاتبات در این مورد نیز در بایگانی کمیته ی شهری موجود است.

http://www.dialogt.org/index.php?id=78&tx_ttnews[tt_news]=463&cHash=5245ca7b72c66762f1a81e213a6d16

تمام نقش رضا طالبی دراین گردهمائی به همین پنج دقیقه پیامی برمیگردد که به عنوان نماینده ی حزب سوسیال دموکرات قرائت کرد. اما اگربخواهیم به نقش پیام اخوان در تریبونال پی ببریم طوری که خوانندگان خود این مقایسه را انجام دهند لازم است ابتدا ببینیم تریبونال یعنی چه؟

آنچه که امروز همه متفق القول هستند اینست که تریبونال به معنی همان دادگاه است به هر جهت این دادگاه با هر برنامه وهدفی که شکل گرفته باشد تمام عناصر یک دادگاه واقعی را با خود دارد. در یک دادگاه چه عناصری وجود دارد و نقش هریک از این عناصر در پیشبرد روند دادگاه چیست؟ از تماشاچیان و خبرنگاران یک دادگاه شروع کنیم که هیچ نقشی در پیشبرد روند دادگاه ندارند اما بخصوص خبرنگاران نقشی اساسی در اطلاع رسانی جانبدارانه و یا بی طرفانه و آمادگی اذهان عمومی برای حکم صادره بازی میکنند که درمورد دادگاه لندن از سایت گزارشگران گرفته تا اغلب بنگاه های خبرپراکنی بزرگ ارتجاعی و امپریالیستی، نظیر بی بی سی بخش فارسی، در دادن پوشش خبری آن شرکت دارند. عنصر بعدی در دادگاه را شاهدان در دادگاه تشکیل میدهند که شهادت آنان نیز توسط دادستان و وکیلان مدافع کانالیزه میشوند، به عبارت دیگر آنها نیز نقشی درپیشبرد روند دادگاه بازی نمی کنند، که در این دادگاه (تریبونال) شکنجه شده گان، جان بدر بردگان از کشتارها، و خانواده های جانفشانان میباشند. عنصر بعدی متهم یا متهمان میباشند که با وجود کنالیزه شدن اقاریر و سخنانشان از طرف وکیل مدافع و دادستان میتوانند نقش کوچکی در روند دادگاه داشته باشند، که متاسفانه در این دادگاه غایب بزرگ محسوب میشوند. یک عنصر دیگر در دادگاه هیئت منصفه است که معمولاً اعضای هیئت منصفه لازم نیست که حقوق دان باشند و اساساً بسیاری از مواقع و در بسیاری از کشورها از هیئت منصفه استفاده نمی شود و کار هیت منصفه را یک یا چند قاضی پیش میبرند و اصولاً هیئت منصفه نیز در پیشبرد چگونگی روند یک دادگاه نقشی ندارد. سه عنصر اساسی دیگر در یک دادگاه وجود دارد، وکیل مدافع، دادستان و قاضی اگر قاضی نقش اصلی خود که همانا بی طرفی میباشد را در یک دادگاه ایفا نماید، دو عنصر دیگر یعنی وکیل مدافع و دادستان اصلی ترین نقش را در پیشبرد یک دادگاه ایفا مینمایند. نقشی که بسته به تبحر و تجربه ی آنان میتواند رای هیئت منصفه و قاضی دادگاه را از مرگ تا تبرئه ی متهم تغییر دهد. وکیل مدافع و دادستان در یک دادگاه میتوانند با کانالیزه کردن شهادت شهود دادگاه از طریق پرسشهای مورد نظر خود از شهود و حتی کانالیزه کردن مدارک در دادگاه اذهان هیئت منصفه را به جهتی که میخواهند سوق دهند. در این دادگاه (تریبونال لندن) به علت غیبت متهمان یعنی جنایتکاران جمهوری اسلامی وکیل مدافعی در مقابل دادستان وجود ندارد بنابر این تنها و مهمترین عنصر تاثیر گذار در چگونگی پیشبرد روند دادگاه همانا دادستان یا سرپرست تیم دادستانی میباشد، در شکل دیگر میتوان گفت که آقای پیام اخوان کلیدی ترین مهره دراین کارزار است که میتواند کاررا زار نماید از این روست که داشتن چنین پست کلیدی در این دادگاه حساسیتهای هر انسان متعهدی را برمی انگیزاند چرا که صاحب چنین پستی در چنین دادگاهی اگر شخص وابسته ای باشد به راحتی قادر است مسیر دادگاه را به جهتی که مایل است سوق دهد. اینجا نقطه مرکزی تفاوت بین گردهمایی سراسری زندانیان سیاسی و تریبونال این است که در گردهمایی سکان امور و تصمیم گیری ها در دست خود جانبدربردگان از کشتارها و یا بازماندگان جانفشانان و جانباختگان است و اگرمیهمانی در آن شرکت میکند بایستی که شرایط بازی آنها را بپذیرد و در زمین آنها بازی کند در حالی که در تریبونال، نقاط کلیدی پیشبرد بحثها و سمت و سوی سیاسی آن در دست نهادهایی است که ارتباط آشکاری با مراکز قدرت سرمایه جهانی دارند. برهان عظیمی از افرادی که خودش نیز در تریبونال بود، در این زمینه می نویسد:

"نگارنده بر مبنای بحث های سخنگویان این کارزار به صحت نوشته قبلی خود تحت عنوان "خطاب به دوستان و شرکت کننده گان در کارزار ایران تریبونال " تاکید می گذارد که:

"شدت ابهامات، مسائل پشت پرده ایران تریبونال و سوء استفاده از صداقت زندانیان سیاسی جان بدر برده و خانواده های شرکت کننده در این دادگاه که ابتدا "نهادین" خواندنش اما یک روز قبل از شروع این دادگاه در لندن و پس از آن، آنرا با برنامه قبلی "مردمی" خواندند، بیش از آنچه که فکر می کنیم، می باشد!"

http://www.dialogt.net/index.php?id=48&tx_ttnews[tt_news]=82&cHash=c5870c88b792cefd13a7992ea8e5f894

باری، اگر در طول این سالها، اعتراض زندانیان سیاسی چپ و رادیکال را با سانسور سراسری سرکوب کردید، حالا تشت رسوایی صحنه گردانان اصلی تریبونال و سوء استفاده از صداقت و اعتماد عزیزان ما، از بام به زیر افتاده است. ایرج مصداقی که حسابش جداست! ولی با چنین توضیحاتی آیا بهرام رحمانی و بهروز سورن هنوز فکر میکنند که میان حضور رضا طالبی در گردهمائی چهارم وپیام اخوان درتریبونال لندن تفاوتی نیست؟ (ادامه دارد)

 (1) بهروز سورن:یک دقیقه سکوت برای قربانیان و یک دقیقه تعمق - چه کسانی باید پاسخگوی اعمالشان باشند بخش سوم!

http://www.gozareshgar.com/10.html?&tx_ttnews[tt_news]=18024&tx_ttnews[backPid]=23&cHash=05459b8c6a87a314c5b941448ec07443

مشاطه گران ائتلاف با سرمایه جهانی:

سرگردانی سیاسی یا شانتاژ سیاسی سازماندهی شده؟

(بخش دوم)

فرخ قهرمانی

دوم سپتامبر2012

در قسمت پیشین نوشتم که یکی از بحثهایی که در چند سال اخیر، همواره با سانسور و سکوت روبرو شده است، سرانجام با تلاش فعالین مستقل چپ، جان بدربردگان از کشتارهای رژیم جمهوری اسلامی، به ویژه زندانیان سیاسی جان بدر برده از کشتارهای تابستان شصت و هفت، به موضوع گفتمان نیروهای اپوزیسیون و مشخصاً طیف نیروهای چپ در هفته های اخیر تبدیل شده است.

برخلاف روزهای نخست گسترش بحثها، دیگر سکوت، سانسور، کتمان حقیقت و نپذیرفتن فاکتهای غیرقابل انکار از سوی مدافعین همکاری با نیروهای محافظه کار و نئولیبرال، ناممکن است و آنان از یک شاخه به شاخه دیگر می پرند تا به اصل موضوع پاسخ ندهند. تلاش می کنند، از احساسات به حق مردم، خانواده های جانفشانان و جانباختگان برعلیه رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی، سپر دفاعی ای فراهم سازند تا هرگونه انتقاد همکاری با نیروهای سرمایه جهانی را به پشت صحنه برانند. از آن میان نمونه های مختلفی را می توان برای بررسی برگزید، اما زیگزاگ زدن مکرر سایت گزارشگران و نیز بهروز سورن، نگرانی مرا برانگیخت و دلیلی شد برای نوشتن این مطلب تا نوسانات مواضع او را به عنوان نمونه ای از سرگردانی نظری و سیاسی تعدادی از فعالین مستقل چپ، بیشتر مورد بررسی قرار دهم.

به ادعاهای اخیر بهروز سورن در سه  محور اشاره داشتم. دراین بخش به دومین فتوای خطرناک بهروز سورن در مورد مقایسه وهم تراز قرار دادن همبستگی با جنبشهای کارگری، زنان و دانشجویی با سیاست گذاری مالی وزارتخانه های دولتهای سرمایه داری و توضیحات انحرافی بهرام رحمانی در بحث اتکاء به منابع مالی سرمایه جهانی خواهم پرداخت.

آیا زندانیان سیاسی سرموضعی و مقاوم، یاران گردهمایی سراسری از حق نوشتن و سخن گفتن محرومند؟!

مسئول «آزاد اندیش» سایت گزارشگران که برگزار کنندگان گردهمائی چهارم را به سانسور متهم میکند ، حکم می دهد که شما (گردهمائی چهارم) هم از کمکهای آ – ب – اف (انجمن تعلیمات کارگران)  برای برگزاری گردهمائی استفاده کرده اید بنابر این نمی توانید معترض دریافت کمک دولتی برای تریبونال باشید. البته بهروز سورن مستقیماً نامی از آ – ب – اف نمی برد ولی از آنجائی که من در مطلبی تحت عنوان " پاسخی رفیقانه به پاره ای ازابهامات" دقیقاً در مورد همین مسئله توضیحات کافی داده ام ، و درگزارش مالی هم ذکر شده است که تنها کمک دریافتی گردهمائی سالن محل برگزاری بوده است که توسط آ – ب – اف در اختیار برگزارکنندگان قرار گرفته منظور او نمی تواند غیر از این باشد مگر اینکه امروز بهروز سورن بطور خلق الساعه ادعا کند که به غیر از سالن برنامه ، برگزار کنندگان گردهمائی از منابع مالی دیگری هم استفاده کرده اند.

http://www.dialogt.org/index.php?id=78&tx_ttnews[tt_news]=406&cHash=99ca52fbf35c353cdbe70ae082f485b2

و اما از مهمترین فتواهای ناسنجیده بهروز سورن در مقاله مورد بحث این است که:

«... اگر نقدی به ایران تریبونال روا باشد قطعا از سوی برگزارکنندگان و حامیان گردهمائی چهارم زندانیان سیاسی در گوتنبرگ نیست. از سوی کسانی مشروعیت دارد که در مقام دریافت امکانات از نهادهای دولتی کشورهای غربی تا کنون نبوده اند»(1)

مسئله مالی را در سطور زیر بیشتر بازشکافی خواهیم کرد، اما فاجعه بارترین حکم مستتر در سطور بالا همان است که ما به عنوان زندانیان سیاسی چپ، رادیکال و یا غیر مذهبی و یاران گردهمایی سراسری درباره کشتار زندانیان سیاسی در ایران، ماه ها است که آشکارا می بینیم، می شنویم و می خوانیم... و اینک از زبان بهروز سورن به بیرون می جهد! ما حق نداریم انتقاد کنیم، ما حق نداریم بنویسیم که آقایان! خانمها! مدهوشان رسیدن به قدرت، پول و جاه! دستاوردهای جنبش کارگری، کمونیستی و انقلابی را به دستاویزی برای معامله با سرمایه جهانی یا سازش با تمامیت رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی تبدیل نسازید. با نیروهای دست راستی و ارتجاعی از لابی های دولت اسرائیل گرفته تا جناحهای محافظه کار و نئولیبرال در دول سرمایه داری ائتلاف نکنید. با تکیه بر این ائتلاف و رسانه های حاکم شان، علیه فرزندان مقاومت، زندان و دلاوران شکنجه دیده قصابخانه های رژیم موسوم به زندان سمپاشی نکنید. از ترور شخصیت مقاوم ترین فرزندان جنبش انقلابی ستمدیدگان و محرومان دست بردارید. به جناحهای رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی دخیل نبندید! آری، فتوای بهروز سورن این است که برای آزادی در سخن گفتن و انتقاد، جان بدر بردگان از کشتارهای رژیم، نخست بایستی از پدرخواندگان رسانه های حاکم و نیز تائیدیه آقای سورن برخوردار باشند، تا «مشروعیت» برای انتقاد کردن داشته باشد.

اتفاقا وقایع بعد از تریبونال لندن و به خصوص این چند هفته اخیر و این گونه استدلالات که تماماً ادامه ی حملات بعد از برگزاری گردهمائی چهارم میباشد نشان داد که این همه موج افترازنی و دروغ پردازی آشکار علیه چهارمین گردهمایی سراسری، حمله سیستماتیکی بود تا یکی از سنگرهای سربلند دفاع از آزادی همه زندانیان سیاسی را منهدم سازند. سنگری که با زحمات تک تک یاران جان بدر برده از کشتارها پیرامون این ابتکار مشترک، مرحله به مرحله ساخته شده است و قد برافراشته تا تریبونی باشد برای محرومان، ستمدیدگان و دادخواهان.اتهامات نه فقط به گردهمائی که به هدف حرمت شکنی زندانیان سیاسی جان بدربرده از کشتارها بود. فحاشی شخصی که توسط لمپنهای حرفه ای علیه بسیاری از رفقای زندانی زن و مردی که با پروژه گردهمایی سراسری همکاری دارند، در اینترنت و فضای مجازی اشاعه داده می شد و می شود. این فحاشی های شخصی که ربطی به سیاست و مرزبندی سیاسی ندارند، بعضا روی صفحاتی نظیر گزارشگران نیز تحت عنوان «آزادی» و نداشتن سانسور درج شده است. جالب اینجاست که لمپنها می توانند فحاشی کنند و نبایستی «سانسور» شوند، ولی چهره های شناخته شده، مستقل و معتبر جنبش سوسیالیستی و مدافعین آزادی زندانیان سیاسی ویا بقول خود بهروز سورن که میگوید " این نامها سوابقی بسیار روشن دارند و حس اعتماد خواننده را بر می انگیزند". بایستی قبل از هرگونه انتقادی، نخست مجوز «مشروعیت» خود را از آقای بهروز سورن بگیرند! اگر این سرگردانی نظری در باب «آزادی و مخالفت با سانسور» نیست، حتما سیاست یک بام و دو هواست! علاوه بر حرمت شکنی، از طریق حملات و اتهامات ناروا، نکته کلیدی در این گونه حملات به مبارزین پیگیرعلیه رژیم جمهوری اسلامی که با گردهمایی سراسری فعالانه همکاری می کردند، هدف مهم تری نیز دنبال می شود. خانواده زندانیان سیاسی، کارگران و توده های مردم از امکان سازمان دادن حرکتی از پائین و بدون اتکاء به قدرتمداران جهان کنونی، بایستی نا امید و بی اطمینان شوند. آنگاه اگر حرکتی که بر پایه ائتلاف سیاسی با همان نیروهایی که کشتارهای سراسری را خونسردانه نظاره گر بوده اند (حالا اگر در مراحل بعدی پای خود جنایتکاران به عنوان مدعی العموم به چنین ائتلافهایی باز نشود...)، پا به میدان گذاشت، امکان انتقاد (البته با اجازه آقای سورن!) و افشای آن کمترشود. همان تبلیغات سوخته که «آنها که دارند انتقاد می کنند، خودشان هم همین کارها را کرده اند!»

به همین خاطر، در پاسخ به آذر ماجدی که نوشته بود: «...عمده... نهادهای مختلف اجتماعی، فرهنگی و هنری ای که توسط اپوزیسیون چپ در خارج کشور ایجاد شده است، از دولتی کمک مالی گرفته اند...»

همایون ایوانی با اشاره به این ترفند نیروهای همکار با سرمایه جهانی، با عنوان اینکه «ما شبیه شما نیستیم!» نوشت:

«...تشکل های دمکراتیک شهری و فعالیت های اپوزیسیون چپ در طول سال های اخیر برخلاف ادعای آذر ماجدی، عمدتا با اتکا به منابع مالی محدود فعالین مستقل چپ و کمونیست در این شهرها بوده است. تماس مداوم ما با این فعالین در سطح اروپا و آمریکا، به خاطر یادمان های کشتار سراسری رژیم جمهوری اسلامی و بزرگداشت راه و ارزش های رفقای جانفشان و همبندیان جانباخته امان، تجربه ملموسی را برای تک تک فعالین گفتگوی زندان بوجود آورده که فعالین شهرها و کشورهای مختلف با چه فشار و سختی ای منابع برگزاری مراسم ها را فراهم می آورند. ادعای آذر ماجدی شاید به نهادهای خودساخته ح.ک.ک. مربوط می شود که بنا به اظهار خود ایشان، از دولتها در چارچوب سیاست «رئال پولیتیکشان» پول می گیرند و آروغی به نفع پرولتاریا در رسانه های خودشان می زنند!

بهتان آذر ماجدی به ده ها و صدها فعال خارج کشور که از همه زندگی و امکاناتشان مایه گذاشته اند تا پرچم مبارزه علیه رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی برافراشته باقی بماند، برای این نیست که واقعیت را نمی داند، نه! او واقعیت را انکار می کند تا به خواننده القاء کند «همه پول گرفته اند، ح.ک.ک. هم می گیرد!». واقعیت این است که ما، فعالین مستقل کارگری، چپ و کمونیست شبیه شما نیستم و هر گونه بازی در بساط نظم نوین سرمایه جهانی را رد می کنیم»

نگاه کنید به مهره بر صفحه شطرنج:

http://www.dialogt.net/index.php?id=48&tx_ttnews[tt_news]=30&cHash=ceb2b31fc89099fe24e90462dd88548b   

ادعای واهی  دیگری که بهروز سورن در نوشته اش مطرح می کند، مسئله ی دریافت کمک مالی گردهمائی چهارم و مقایسه ی آن با تریبونال است.

کمیته شهری برگزارکننده چهارمین گردهمائی سراسری، بلافاصله پس از مدت کوتاهی که از برگزاری گردهمائی سپری شده بود گزارشی تهیه و با تمامی مدارک و فاکتورها در جلسه ای به کمیته ی شهری برگزارکننده ارائه داد. این گزارش مالی با ریز و تماماً مستند حتی در حد زیر ده پوند صورت گرفته بود، در آن جلسه به اتفاق آرا تصمیم گرفته شد که: اولاً جهت شفاف سازی بیرونی وعلنی کردن گزارش مالی ضروری است، دوماً لزومی به ارائه ی گزارشی با پرداختن به چنین جزئیاتی برای عموم غیرضروی میباشد، با توجه به چنین تصمیمی گزارشی کلی ترتهیه و پس ازموافقت کمیته ی شهری علنی گردید که کماکان در سایت گفتگوها قابل رویت است. تمامی اسناد هزینه ها و دریافتی ها کماکان موجود وقابل دسترسی است.

http://www.dialogt.org/index.php?id=78&tx_ttnews[tt_news]=429&cHash=e7fdb9206cea2c09eebbcb674e26c813

در این گزارش دو نکته وجود دارد که میتواند مورد مقایسه قرار گیرد اول مجموع کل هزینه ها و اینکه چه گونه این هزینه ها تامین شده اند. دوم نهاد هائی هائی که به عنوان همکاران در این پروژه ها مورد مناقشه اند. در مورد اول کل هزینه ی گردهمائی چهارم بالغ بر80177 کرون سوئد میباشد که با نرخ امروز بالغ بر9104 یوروخواهد بود که تماماً به عنوان هزینه ی شرکت در گردهمائی از خود شرکت گنندگان در گردهمائی اخذ گردیده است . اما در مورد تریبونال بنا برادعای خود آنان هزینه ی کل تریبونال تا به امروز بالغ بر76820 یورو گردیده که تماماً از کمک های مالی جنبش مردمی که بالغ بر105200 یورو بوده است تامین گردیده است که این خود مسئولیت برگزار کنندگان تریبونال را در چگونگی هزینه کردن منابع مالی جنبش مردمی که خیلی زیاد هم نیست سنگین و سنگین تر خواهد کرد که مورد بحث این مطلب نیست .

http://www.irantribunal.com/ASNAD/Gozaresh-Kar-Mali.html

دوم نهاد یا سازمان آ – ب – اف میباشد که با در اختیار قرار دادن سالن برگزاری گردهمائی چهارم به عنوان همکاردر گردهمائی چهارم با نهاد هائی مور مقایسه قرار میگیرد که به عنوان همکار با تریبونال لندن معرفی میگردند برای اینکه بیشتربا انجمن تعلیمات کارگران آشنائی پیداکنیم به تعریف خود این نهاد رجوع میکنیم ( ﺩﻓﺎﻉ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﺤﺮﻭﻣﺘﺮﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ. تمرکزانجمن تعلیمات کارگران روی موضوع طبقات اجتماعی در حال حاضر همان قدر اهمیت دارد که در زمان بنیانگذاری آن در سال 1912 اهمیت داشت . ما سعی براین داریم که شکافی را که بطورمتداوم در جامعه فراختر میشود کاهش دهیم.  ﺍﻧﺠﻤــﻦ تعلیمات ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ از نظر سیاسی مستقل بوده ولی بسیاری از سازمانهای وابسته به ما از پیوندهای قوی با جنبش کارگری برخوردار میباشند.

 http://www.abf.se/Global/Infomaterial%20om%20ABF/ABF%20p%C3%A5%20flera%20spr%C3%A5k%20(pdf)/Kunskap_persiska_webb.pdf

 تا آنجا که من اطلاع دارم حداقل نویسنده ی «کتاب مرجع» سالها توسط انجمن خود و آقای بهرام رحمانی، هم مستقیم و یا از طریق نهادهائی که در آنها عضویت داشته است، از کمکهای این نهاد بی نصیب نبوده اند و آنها شاید بهتر بتوانند قضاوت نمایند که آیا آ ب اف با نهادی مثل بنیاد ملی دموکراسی قابل مقایسه است؟

لازم است برای این مقایسه نگاهی هم به نهادهائی مثل ﺑﻨﻴﺎد ﻣﻠﯽ دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ بیاندازیم:

 (The National Endowment for Democracy-NED)

ﯾﮑﯽ از ﻣﻮﺳﺴﺎت ﺁﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺎﻣﻴﻦ ﺑﻮدﺟﻪ در ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺁﻓﺮﯾﻘﺎ، ﺁﺳﻴﺎ، اروﭘﺎﯼ ﻣﺮﮐﺰﯼ و ﺷﺮﻗﯽ، ﺁﻣﺮﯾﮑﺎﯼ ﻻﺗﻴﻦ و

ﺧﺎورﻣﻴﺎﻧﻪ ﺑﺮاﯼ ﺗﻘﻮﯾﺖ روﻧﺪهای ﻧﺰدﯾک به دوﻟﺖ ﺁﻣﺮﯾﮑﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﺮاﯼ ﻣﺜﺎل، در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺧﺎورﻣﻴﺎﻧﻪ ﮐﺸﻮرهﺎﯼ

اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن، اﻟﺠﺰاﯾﺮ، ﺑﺤﺮﯾﻦ، اﯾﺮان، ﻋﺮاق، اردن، ﻟﺒﻨﺎن، ﻟﻴﺒﯽ، ﻣﺮاﮐﺶ، ﺗﻮﻧﺲ، ﺳﻮرﯾﻪ، ﺗﺮﮐﻴﻪ و ﻧﻮار ﻏﺰﻩ و ﺳﺎﺣﻞ ﺗﺮﮐﻴﻪ

و ﻧﻮار ﻏﺰﻩ و ﺳﺎﺣﻞ ﻏﺮﺑﯽ رود اردن از ﮐﻤﮏ هﺎﯼ ﻣﺎﻟﯽ اﯾﻦ ﻣﻮﺳﺴﻪ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ.

ﺑﻨﻴﺎد ﻣﻠﯽ دﻣﮑﺮاﺳﯽ درﺑﺎرﻩ ﺧﻮدش ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﺪ

«ﺑﻨﻴﺎد ﻣﻠﯽ دﻣﮑﺮاﺳﯽ ﯾﮏ ﺳﺎزﻣﺎن ﻏﻴﺮ دوﻟﺘﯽ و ﻏﻴﺮ اﻧﺘﻔﺎﻋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺳﺎل (١٩٨٣) (١٣٦١) [یعنی دوره رونالد ریگان، یکی از مرتجع ترین جناحهای نئوکانها و محافظه کاران نو در حزب جمهوری خواه امریکا] ﺑﺎ ﭘﺸﺘﻮاﻧﻪ ﻣﺎﻟﯽ ﮐﻨﮕﺮﻩ ﺁﻣﺮﯾﮑﺎ ﺗﺎﺳﻴﺲ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ. ﺁرﻣﺎن اﺻﻠﯽ اﯾﻦ ﺑﻨﻴﺎد ﺁزادﯼ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺑﺸﺮﯾﺖ و ﺗﻮﺳﻌﻪ دﻣﮑﺮاﺳﯽ اﺳﺖ و از ﻃﺮﯾﻖ ﺑﻮدجه ﺳﺎﻻﻧﻪ ﺧﻮد از هزاران ﭘﺮوژﻩ و ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎﯼ ﮔﺮوﻩ هاﯼ دﻣﮑﺮاﺳﯽ ﺧﻮاﻩ در ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻬﺎن ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﮐﺸﻮرهﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ درﺁﻓﺮﯾﻘﺎ، ﺁﺳﻴﺎ، اروﭘﺎﯼ ﻣﺮﮐﺰﯼ و ﺷﺮﻗﯽ، ﺁﻣﺮﯾﮑﺎﯼ ﺟﻨﻮﺑﯽ و ﺧﺎور ﻣﻴﺎﻧﻪ و ﺟﻤﻬﻮرﯼ هاﯼ ﺳﺎﺑﻖ ﺷﻮروﯼ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ازﮐﻤﮏ هاﯼ ﻣﺎﻟﯽ اﯾﻦ ﺑﻨﻴﺎد ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪ ﺷﻮﻧﺪ...»

ﺑﺮاﯼ ﯾﺎدﺁورﯼ، اﯾﻦ ﻣﻮﺳﺴﻪ در ﺳﺎل 1983 در هنگام رﯾﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮرﯼ روﻧﺎﻟﺪ رﯾﮕﺎن و در اوج ﺟﻨﮓ ﺳﺮد ﺗﺎﺳﻴﺲ ﺷﺪ. در ﺁن ﺳﺎﻟﻬﺎ، ﻧﻮ ﻣﺤﺎﻓﻈﻪ ﮐﺎران ﮐﻪ از ﻃﺮﯾﻖ ﺣﺰب ﺟﻤﻬﻮرﯼ  ﺧﻮاﻩ و رﯾﮕﺎن، ﺟﻨﮓ ﺳﺮد ﺑﺮﻋﻠﻴﻪ «اﻣﭙﺮاﻃﻮرﯼ ﺷﻴﻄﺎن»  (ﺑﻠﻮﮎ ﺷﺮق)  را ﺑﻪ اوج  ﺑﯽ ﺳﺎﺑﻘﻪ اﯼ رﺳﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ. ﯾﮑﯽ از ﻣﻮاردﯼ ﮐﻪ از 1973 ﺑﺎ اﻣﻀﺎﯼ ﻗﺮارداد هلسینکی (ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ اﻣﻨﻴﺖ و همکارﯼ اروﭘﺎ) در دوﻟﺖ هاﯼ ﻗﺒﻞ از رﯾﮕﺎن (ﻧﻴﮑﺴﻮن، ﻓﻮرد و ﺟﻴﻤﯽﮐﺎرﺗﺮ) اهرم ﻓﺸﺎر ﺑﺮروﯼ ﺑﻠﻮﮎ ﺷﺮق و ﺷﻮروﯼ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﻮد، ﺑﻨﺪ 7 «ﺳﺒﺪ ﯾﮏ» ﻗﺮارداد هلسینکی ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺁن «اﺣﺘﺮام ﺑﻪ ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ و ﺁزادﯼ هاﯼ اﺳﺎﺳﯽ، از ﺟﻤﻠﻪ ﺁزادﯼ اﻧﺪﯾﺸﻪ، ﺁزادﯼ وﺟﺪان، ﺁزادﯼ ﻣﺬهب و ﯾﺎ ﺁزادﯼ ﻋﻘﻴﺪﻩ» ذﮐﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. ﮐﺎﻓﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﺗﻮﺿﻴﺢ رﺳﻤﯽ ﻣﻮﺳﺴﻪ NED، ﮐﻪ در ﺑﺎﻻ ﺁوردﻩ ﺷﺪﻩ و ﺳﺎل ﺗﺎﺳﻴﺲ ﺁن و اهداف ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﺶ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪﯼ از ﮐﻤﮑﻬﺎﯼ ﻣﺎﻟﯽ اﯾﻦ ﻣﻮﺳﺴﻪ را ﻧﻴﺰ ارزﺷﻴﺎﺑﯽ ﮐﻨﻴﻢ. 

http://dialogt.org/2010/yaddashtha_1_30.pdf

لازم به یادآوری است که کمک پرداختی این نهاد فقط در سال 2008 وفقط به چهار نهاد ایرانی بالغ 448893 دلار بوده است که سهم بنیاد برومند از این همه دست و دل بازی بالغ بر140000 دلار میباشد که تازه شانزده در صد بودجه ی این بنیاد را تشکیل میدهد. نهاد بعدی ﻣﺮﮐﺰ اﺳﻨﺎد ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ اﯾﺮان است که آقای پیام اخوان یکی از موسسین و یکی از گردانندگان آن است. یکی از اهداف این مرکز ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁوردن ﺁرﺷﻴﻮﯼ ﺟﺎﻣﻊ و ﻋﻴﻨﯽ از ﻣﻮارد ﺗﺨﻠﻒ ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ در اﯾﺮان از اﻧﻘﻼب1357 ﺑﻪ ﺑﻌﺪ و ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺗﺨﻠﻔﺎت ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ ﺑﺮ اﺳﺎس اﯾﻦ ﺁرﺷﻴﻮ است و بخشی از بودجه ی این مرکز توسط اﻣﻮر ﺧﺎرﺟﻪ و ﺗﺠﺎرت ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﯽ ﮐﺎﻧﺎدا و وزارت اﻣﻮر ﺧﺎرﺟﻪ اﻣﺮﯾﮑﺎ ﺻﻨﺪوق ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ و دﻣﻮﮐﺮاﺳﻰ تامین میگردد (رجوع شود به لینک بالا). کافی است فقط نیم نگاهی به اهداف مرکزحقوق بشر، تامین بودجه ی آن و نقش آقای پیام اخوان در آن بیاندازیم تا بتوانیم به راحتی به نقش آقای پیام اخوان به عنوان یکی از سازماندهندگان، یکی از اعضاء کمیته ی راهبردی حقوق دانان و سرپرست تیم دادستانی تریبونال لندن پی ببریم و در نتیجه به سلامت این تریبونال شک داشته باشیم. دراینجا سوال من از ایرج مصداقی که مدتهاست به بودجه بگیر این نهادها تبدیل شده و یا در حال ماموریتی از سوی سازمان مطبوعش که امروز بنا بر دلایلی ارتباطش با آن را رد میکند نیست، بلکه از بهروز سورن میپرسم که چگونه میشود تمام این مدارک را که بطور علنی وآشکارا در سایت های مختلف وجود دارند را ندیده گرفت و انجمن تعلیمات کارگران آ - ب - اف را با این نهادها مقایسه کرد؟

باز مجبورم به اوایل این نوشتار رجوع کنم و سوال کنم که آقای بهروز سورن! چنین تغیراتی در چنین مدت کوتاهی قطعاً محصول کابل شکنجه گران بر پاهای شما که نبوده است، پس این گردش یکصد و هشتاد درجه ای محصول چه چیزی میتواند باشد؟

نگاهی به گزارش مالی تریبونال و طفره رفتن های بهرام رحمانی از پاسخ به ائتلاف با مرتجعین و سرمایه جهانی

در اینجا لازم میدانم با وجود اینکه اعتقاد راسخ دارم دیر یا زود دوستان و رفقای زندانی و خانواده های جانفشانان که به عنوان شاهد در این تریبونال شرکت کرده اند و سایرافرادی که به هر نوعی بدون اطلاع از اطاق فکری پنهان (بقول یکی از دست اندر کاران) برای همکاری به این تریبونال پیوسته اند، خود به حقیقت وجودی امثال پیام اخوان و هیئت حقوقی وابسته در پروسه ی عمل پی خواهند برد اما برای اینکه از این نوشتار مانند سایر مطالبی که از سوی افراد دیگر انتشار یافته است، در جهت ضدیت با خانواده ها و شکنجه شده گان بهره برداری نشود به اطلاع میرسانم که نه فقط نگارنده این سطور، بلکه همان طور که در نوشته های همایون ایوانی و نیز مصاحبه فرخنده آشنا و سایر زندانیان مقاوم عنوان شده است:

خانواده ها، زندانیان سیاسی دربند و جان بدر بردگان حق دارند که روشهای مبارزاتی خودشان را خود انتخاب کنند. در دهه شصت اشکال مختلفی از اعتراض توسط خانواده زندانیان سیاسی به کار بسته شد. برای نمونه تجمع خانواده ها روبروی شورای عالی قضایی، تظاهرات روبروی «ستاد پیگیری فرمان امام» (آذر و دی 1361)، مراجعه به دفتر منتظری یا حتی رشوه دادن به حاکمان شرع که حکم اعدام فرزندانشان را به ابد یا پانزده سال تقلیل دهند... و ده ها نمونه دیگر توسط خانوداه ها به کار بسته شد تا شاید فشار از روی عزیزان دربندشان را در زندانها کاهش دهند و آنان را از خطر مرگ نجات دهند. به خاطر همین اعتراضات، خانواده ها دستگیر شدند، شکنجه شدند ولی از مبارزه و اعتراض دست برنداشتند. آیا همه این روشها بایستی درست یا موفق باشند؟ الزاما خیر، ولی خانواده ای که فرزند یا همسر یا برادرش را بایستی نجات دهد، خود را به آب و آتش خواهد زد، و ممکن است از هر ابزاری برای نجات عزیزانش سود جوید. در چنین وضعی، ما در زندانهای رژیم بودیم و خبرها از پشت شیشه های ملاقات به ما می رسید. پس، پیچیدگی چنین وضعی از سوی خانواده جان بدر بردگان، پس از سه دهه برای ما قابل درک است. همان طور که همایون ایوانی اشاره کرد، ما

«در مجموع با توجه به رنج و دردی که ده ها جان بدر برده و خانواده های جانفشانان کشتارهای رژیم جمهوری اسلامی متحمل شده اند و می شوند، من، و در این مورد بهتر است بنویسم ما، از برخورد سخت گیرانه به سازماندهندگان تریبونال لندن خودداری کرده ایم، چرا که بایستی به انسان های رنجدیده که تمام توان و علاقه اشان را برای دادخواهی از رژیم جمهوری اسلامی اختصاص داده اند، فرصت داد تا خودشان نیز مستقیم گفته های ما را تجربه کنند. حتی یکی از این عزیزان، لیلی قلعه بانی، در گردهمایی چهارم برای طرح نظراتش سخنرانی کرد و در ورک شاپ به تبادل نظر با سایر حاضرین در گردهمایی پرداخت. این در حالی است که لیلی قلعه بانی و سایر فعالین این پروژه می دانستند و می دانند که ما پیشبرد چنین تریبونالی را با ناروشنی های مالی و سیاسی اش توصیه نمی کنیم. و همان طور که تجربه کردند، علیرغم تماس با بسیاری از رفقای مقاوم زندان، آن ها از شرکت در جلسه لندن خودداری کردند.»

http://www.dialogt.net/index.php?id=48&tx_ttnews%5Btt_news%5D=30&cHash=ceb2b31fc89099fe24e90462dd88548b

به همین دلیل، یکی از اهداف این نوشتار، روشن تر کردن هرچه بیشتر ذهن خانواده های گرامی جانفشانان در رابطه با مسائل پشت پرده میباشد که در حد توانم با آنان در میان گذارده ام و فکر میکنم اتفاقاً امروز نقد چنین ائتلاف سیاسی ای در چنین تریبونالی با چنین حقوقدانانی، نه تنها ضدیت با خانواده ها و شکنجه شده گان نیست که به عکس دفاع ازآرمان جانفشانان و در نتیجه حرمت خانواده های آنان و شکنجه شده گان است.

تناقض و تفاوت آشکار میان تریبونال گردانان و شرکت کنندگان در تریبونال، نکته ای است که در بحثهای مدافعین تریبونال، بر آن سرپوش گذاشته می شود. در بحث های فعلی مدافعین تریبونال، از جمله بهرام رحمانی، به جای پاسخ صریح به این امر که چرا صحنه گردانان کلیدی چنین جلساتی افرادی مثل پیام اخوان ها و قاضی کوپرها هستند؛ دردمندی خانواده ها و جانبدربردگان را به مرکز بحث تبدیل می کنند. آنان از پاسخ به اصل مسئله یعنی ائتلاف (و در واقع هژمونی سیاسی) با محافظه کاران انگلیسی و لابی اسرائیل و بودجه بگیران وزارت امورخارجه امریکا، کانادا طفره می روند. و بعد کمکهای مالی مردم را نیز با لودگی به جای رقم و فاکتهای اعلام شده از وزارتخانه ها به عنوان «کمک های مالی امپریالیستها» عنوان می کنند، تا با تمسخر و لودگی از یک بحث موضوعی برروی ناروشنی های مالی و از آن بدتر ناروشنی های سیاسی و محتوایی جلسه لندن طفره روند. 

تشکیل یک هیئت مستقل بازرسی مالی

از همان آغاز ما تلاش کرده ایم که به جای حدس و گمان، با فاکت و استدلال به بحث بپردازیم. و در عوض توهین، شانتاژ و طفره رفتن از بحث ها و پیشنهاداتمان را شاهد بوده ایم. در این مورد مشخص بررسی وضع مالی تریبونال، میزان کمک مالی و چگونگی تخصیص آن ها میباشد، این ماه سومین ماهی است که پیشنهاد یکی از رفقای ما، که برپایه واکنش های روزهای نخستین پس از جلسه لندن بوده است بی پاسخ مانده است. چرا از تشکیل یک هیئت مستقل بازرسی مالی استقبال نمی کنید؟ به جای بحث های فرسایشی، پلمیکهایی که به جای سند و ماخذ، به بازی با کلام می پردازد، چرا اجازه نمی دهید بازرسی مالی مستقلی صورت بگیرد، و نتیجه آن کمکی باشد به این که ببینیم آیا این همه پول که از مردم، خانواده ها و علاقمندان به دادخواهی دریافت شده است، بدرستی تخصیص شده است؟ و یا باز هم منابع مالی محدود جنبش دادخواهی هدر داده شده است؟ آیا واقعا، دولتها و چهره های آشنای لابی سرمایه و ارتجاع جهانی، از برای رضای خدا در جلسه راهبری می کرده اند یا برخی از مطالب در گزارشات تریبونال «اتفاقی» پنهان مانده است. پیشنهاد را در 24.06.2012 همایون ایوانی، بدون هیچگونه سخنی له یا علیه وضعیت تریبونال این گونه ارائه داد:

«گفتگوهای زندان چه در دور نخست که تلاش هایی توسط تشکل های مستقل شهری و به سخنگویی زنده یاد کامبیز روستا انجام شد و چه در مورد تلاش های اخیر بر روی محتوا، اهداف و نیز امکان بازبینی شفاف مالی فعالیت های انجام شده تاکید داشته است. به همین دلیل، با توجه به پیشنهاداتی که از سوی برخی از همکاران تریبونال فعلی، همراهان و نیز منتقدین به این حرکت، در این مدت آشنا شده ام، برای بررسی درستی یا نادرستی دریافت های مالی از دولت ها و وزارت خانه ها به منظور برگزاری جلسه و میزان درستی تخصیص منابع مالی به اهداف اعلام شده، تشکیل یک هیئت مستقل بازرسی مالی با حضور افرادی که مورد اطمینان مخالفین و موافقین چنین آکسیونی بوده اند، عقلایی به نظر می رسد. لازم به تاکید است که هیئت بایستی فقط نتایج بازرسی خود را اعلام کند و از ذکر جزئیات که مورد ارزیابی نیروهای رژیم جمهوری اسلامی واقع می شود، بایستی خودداری کرد. در اثر اختلافات و پلمیک های احساسی، گاهی اطلاعاتی به اردوی دشمن سرایت می کند، که برای ضدحمله و یا خنثی سازی فعالیت های اپوزیسیون خارج از کشور توسط رژیم جمهوری اسلامی مورد سوءاستفاده قرار می گیرد. این بررسی، مستقل از بررسی محتوایی کارهای جلسه لندن است که نبایستی با پرسش هایی که در زمینه مالی بر فعالیت های آن سایه انداخته است، درهم آمیخته شود.»

http://www.dialogt.net/index.php?id=48&tx_ttnews%5Btt_news%5D=30&cHash=ceb2b31fc89099fe24e90462dd88548b

براستی، کمکهای بزرگ وزارت امورخارجه کانادا، امریکا به بنیاد برومند، و سازمان دفاع ازحقوق بشر و یا کمکهای دولت هلند و بنیاد آزادی امریکا به شهرزاد نیوز، تاثیری بر پیشبرد کار شما نداشته است؟! با پول و کمک مالی مردم و خانواده جان بدربردگان چگونه برخورد شده است؟ آیا بررسی بسیاری از این ناروشنی ها، و ایجاد یک فضای سازنده توسط هیئت مستقل بازرسی مالی، کمکی به پیشبرد مبارزه مشترک همه خانواده های جانفشانان و نیز جان بدربردگان نیست؟ طفره رفتن مسلما کارساز نخواهد بود. ( ادامه دارد )

توضیح: پس از انتشار بخش اول این مطلب رفیق برهان عظیمی در تماسی از طریق میل به من اطلاع دادند که ، در یک دوره ی کوتاه و بسیار محدود و با حفظ نگاه انتقادی و ابهاماتی که در این نهاد موجود بود ، آنرا بطور مشروط تائید نموده اما دقیقاً قبل از برگزاری و درطول برگزاری و پس از آن از منتقدان جدی ورادیکال آن بوده است. این توضیح را از آنجا لازم و ضروری دانستم چرا که در بخش اول این مطلب از برهان عظیمی به عنوان کسی که خودش در تریبونال بود نام بردم.

 (1) بهروز سورن:یک دقیقه سکوت برای قربانیان و یک دقیقه تعمق - چه کسانی باید پاسخگوی اعمالشان باشند بخش سوم!

 http://www.gozareshgar.com/10.html?&tx_ttnews[tt_news]=18024&tx_ttnews[backPid]=23&cHash=05459b8c6a87a314c5b941448ec07443