کارگران و انتخابات نمایشی مجلس
رضا سپیدوردی
گروه ها و اقشار مختلف مردم برای تصمیم گیری در مورد مسایل مرتبط با جامعه و سرنوشت شان معمولا سعی می کنند به نوعی رابطه تصمیم خود را با منافع شان بسنجند. این سنجش وقتی انجام می گیرد و به پایه اقدام تبدیل می شود، روا یا ناروا در اغلب مواقع به شکل منافع عمومی بیان و یا توصیف می شود. شرکت یا تحریم انتخابات مجلس یکی از موارد تصمیم گیری است که کارگران در برابر آن قرار گرفته اند. اگر شرکت کارگران در انتخابات واقعا گسترده باشد با توجه به وسعت شمار خانوارهای کارگری، در این صورت رژیم ولایی قوی تر می شود و از آرای مردم به عنوان سندی در تایید سیاست های خود استفاده می کند. طعم این سیاست ها را کارگران در زندگی روزمره خود تاکنون به خوبی چشیده اند. ناتوانی از تامین معاش، از مخارج ضروری همسر و فرزندان، ناچیز بودن دستمزد، بیرحمانه بودن شرایط کار، کار برده وار و بدون برخورداری از حداقلی از امنیت شغلی، شلاق بیرحم قیمت ها که تحمل آن روز به روز دشوارتر می شود، عدم دریافت دستمزد و قرار گرفتن در معرض اخراج در صورت اعتراض جمعی، محرومیت از تشکل مستقل صنفی و طبقاتی برای بهبود شرایط کار و گرفتن دستمزدی منطبق با نرخ تورم. بر همه این سیاه روزی ها تحریم های مصیبت بار اقتصادی و خطر جنگ هم افزوده شده است که قربانیان خود را قبل از همه از میان لایه های فقیر و محروم جامعه، یعنی از میان کارگران و زحمتکشان می گیرد. شرکت کارگران در انتخابات مجلس، فقط تایید سیاست های نامردمی حاکمیت، شکاف طبقاتی و فقر و سیه روزی خانوارهای کارگری نیست، تشویق حکومت به ادامه و گسترش همین سیاست های ضد مردمی هم محسوب می شود. و فقراتی که صریح و آشکار دستبردهای بیشرمانه تر به سفره های خالی تهیدستان را هدف گرفته اند کم نیستند، مثل اطلاحیه قانون کار که بردگی بیشتر کارگران در ازای مزد ناچیزتر را تدارک دیده است. آیا بی دلیل است که تعیین حداقل دستمزد را به پس از روشن شدن نتیجه انتخابات مجلس موکول کرده اند؟ آن نیروهایی که کارگران را تشویق به شرکت در انتخابات می کنند، دشمن منافع کارگران و زحمتکشان و عامل حاکمیت اند. خانه کارگر با خاک پاشیدن به چشم کارگران مدعی است که گویا اگر کارگران به نمایندگان این جریان رای بدهند و آنها را به مجلس بفرستند، از منافع کارگران دفاع خواهند کرد. در حالی که کارنامه تاکنونی این جریان نشان می دهد که نمایندگان آنها در مجلس نقشی در دفاع از منافع کارگران نداشته است. منحرف کردن طبقه کارگر از مبارزه مستقل و متشکل برای حقوق و منافع پایه ای شان وظیفه اصلی خانه کارگر است. بعلاوه در کشوری که رسما در قانون اساسی فرمانروا برتر از قانون است، بدیهی است که نهاد قانون گذاری هم اسیر اراده ماوراقانونی ولایت فقیه و آلت دست آن است. حتی اگر به فرض نمایندگانی هم از سد هیات های نظارت و شورای نگهبان بگذرند، باز هم در مجلس کاری از دست شان برنخواهد آمد و خامنه ای با حکم حکومتی هر طور که بخواهد عمل می کند و جلوی هر تصمیمی را که مطابق میل و سلیقه شخصی اش نباشد می گیرد. بی دلیل نبود که وقتی ماجرای اختلاس سه هزار میلیارد تومانی مطرح شد و خامنه ای خواست که ماجرای این پرونده "کش" داده نشود، مجلس که ظاهرا قرار بود وزیر اقتصاد را استیضاح کند، به یک اشاره خامنه ای او را در مقام خود ابقا کرد و نقش نظارتی خود را حذف کرد. در شرایطی که محاصره اقتصادی و خطر تجاوز نظامی به ایران شدت یافته و حاکمیت برای مقابله با آن به تمرکز باز هم بیشتر قدرت نیاز دارد، مجلس جای کسانی است که قبلا تعهد خود را به پیروی محض از خامنه ای نزد کارگزاران او به اثبات رسانده باشند. بنابراین از مجلس جدید هم مثل مجلس فعلی آبی برای کارگران گرم نمی شود. تحریم گسترده انتخابات یک شیوه کم هزینه برای بیان نارضایتی عموم مزد و حقوق بگیران کشور از سیاست های فاجعه بار رژیم جمهوری اسلامی، از تحریم های اقتصادی و علیه خطر جنگ است. تحریم انتخابات هر چه وسیع تر باشد ضربه ای که به رژیم اسلامی وارد می کند بیشتر است. ضعیف تر شدن جمهوری اسلامی، امکان پیگیری سیاست های ضد کارگری را کاهش می دهد و همزمان شرایط مساعدتری است در پیشروی بسوی تامین حقوق پایه ای کارگران و زحمتکشان.
۱۱ اسفند ۱۳۹۰ـ اول مارس ۲۰۱۲
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر