فعالین بازداشت شده کارگری در بوکان: جرم ما خواستن یک زندگی انسانی است… مرداد ۱۳۸۸
زحمتکشان و کارگران آگاه :همچنان که همه به خوبی واقفیم طبقه کارگر ایران امروزه از ابتداییترین حقوق خود محروم شده است. زندگی کارگران ایران از وضعیت مرفه و انسانی فرسنگها فاصله دارد، فقر و تنگدستی و در کنار آن تورم و عقب افتادن دستمزدهای آنان گاهاً تاچندین ماه متوالی رمق کارگران را گرفته است. علاوه بر تمامی این معضلات طبقه کارگر از داشتن حق هرگونه اعتراض به وضعیت موجود خود محروم است و در صورت هر گونه اعتراضی جواب آن را با گلوله یا شلاق و زندان میدهند. کارگران ایران علی رغم اینکه در قانون کار ایران آمده است، نمیتوانند روز جهانی خود را تعطیل نموده و همراه با هم طبقهایهای خود این روز را جشن بگیرند. آنها سالهاست که حق متشکل شدن در تشکلهای واقعی خود را ندارند تا جایی که دیگر حتی حرف زدن در مورد این نوع تشکلها مساوی است با زندان و شکنجه.
جرم ما فعالین کارگری بوکان نیز جز این نبود که میخواستیم از حق و حقوق خود و هم طبقهایهایمان در مقابل این تهاجمات دفاع کنیم. زندگی مان را با احضارهای پیاپی به اطلاعات و دادگاه مختل نموده بودند، آن هم در وضعیتی که برای سیر کردن شکممان ۳۰ روز در ماه برایمان بسیار کم بود، میبایست هر از چند گاهی در ادارات مذکور حضور مییافتیم و مورد بازجویی قرار میگرفتیم. اتهام ما حضور در خانه سید غالب حسینی در تاریخ ۲۸/۱/۱۳۸۸ و عضویت در کمیته هماهنگی اعلام نمودند در کنار آن انگ تبلیغ علیه امنیت نظام را نیز به پرونده ما اضافه کردند. سرانجام به ما ابلاغ شد که باید برای دادگاهی به دادگستری سنندج منتقل شویم چون پرونده مربوط به آنجا میباشد اما به جای دادگاه سر از بازداشتگاه اطلاعات سنندج درآوردیم. در آنجا نیز به مدت ۸ روز در اطلاعات سنندج مورد بازجویی و آزار و اذیت روحی و جسمی قرار گرفتیم و در این مدت حتی خانوادههایمان از مکان زندانی شدن ما آگاه نبودند و ما نیز از حضور چند روزه آنان در جلوی دادگاه و اطلاعات برای کسب خبر از ما مطلع نبودیم. بعد از این چند روز هم به مدت ۸ روز در قرنطینه زندان مرکزی در وضعیت اسفناکی ما را نگه داشتند تا سرانجام با رای دادگاه سنندج بعد از مدتها سرگردانی و تحمل فشار روحی و روانی با قید وثیقه ۵ میلیون تومانی آزاد شدیم.
به راستی جرم ما کارگران چه بود ؟ غیر از این که خواهان یک زندگی انسانی برای خودمان هستیم. حالا این دیگر تقصیر ما نیست که سر راه این خواسته برحق ما هزاران مانع تراشیده میشود و تحمل دولت حاکم بسیار اندک است.
در طول بازداشت ما، اطلاع رسانی دوستان و رفقایمان و نیز تلاش آنها جهت کسب خبر از سرنوشت ما جای بس پررنگی داشت. آنها در آزادی ما سهم به سزایی را ایفا نمودند و ما از همین جا دست تمامی کسانی را که مصرانه و دلسوزانه برای آزادی ما تلاش نموده و آزادی ما فعالین کارگری را به عنوان گامی دیگر در مبارزات خود تلقی نموده و همواره پشتیبان ما بودهاند را به گرمی میفشاریم و به عزم بلند آنها درود میفرستیم.
کارگران اتحاد اتحاد
پیش به سوی تشکل واقعی کارگران
زحمتکشان و کارگران آگاه :همچنان که همه به خوبی واقفیم طبقه کارگر ایران امروزه از ابتداییترین حقوق خود محروم شده است. زندگی کارگران ایران از وضعیت مرفه و انسانی فرسنگها فاصله دارد، فقر و تنگدستی و در کنار آن تورم و عقب افتادن دستمزدهای آنان گاهاً تاچندین ماه متوالی رمق کارگران را گرفته است. علاوه بر تمامی این معضلات طبقه کارگر از داشتن حق هرگونه اعتراض به وضعیت موجود خود محروم است و در صورت هر گونه اعتراضی جواب آن را با گلوله یا شلاق و زندان میدهند. کارگران ایران علی رغم اینکه در قانون کار ایران آمده است، نمیتوانند روز جهانی خود را تعطیل نموده و همراه با هم طبقهایهای خود این روز را جشن بگیرند. آنها سالهاست که حق متشکل شدن در تشکلهای واقعی خود را ندارند تا جایی که دیگر حتی حرف زدن در مورد این نوع تشکلها مساوی است با زندان و شکنجه.
جرم ما فعالین کارگری بوکان نیز جز این نبود که میخواستیم از حق و حقوق خود و هم طبقهایهایمان در مقابل این تهاجمات دفاع کنیم. زندگی مان را با احضارهای پیاپی به اطلاعات و دادگاه مختل نموده بودند، آن هم در وضعیتی که برای سیر کردن شکممان ۳۰ روز در ماه برایمان بسیار کم بود، میبایست هر از چند گاهی در ادارات مذکور حضور مییافتیم و مورد بازجویی قرار میگرفتیم. اتهام ما حضور در خانه سید غالب حسینی در تاریخ ۲۸/۱/۱۳۸۸ و عضویت در کمیته هماهنگی اعلام نمودند در کنار آن انگ تبلیغ علیه امنیت نظام را نیز به پرونده ما اضافه کردند. سرانجام به ما ابلاغ شد که باید برای دادگاهی به دادگستری سنندج منتقل شویم چون پرونده مربوط به آنجا میباشد اما به جای دادگاه سر از بازداشتگاه اطلاعات سنندج درآوردیم. در آنجا نیز به مدت ۸ روز در اطلاعات سنندج مورد بازجویی و آزار و اذیت روحی و جسمی قرار گرفتیم و در این مدت حتی خانوادههایمان از مکان زندانی شدن ما آگاه نبودند و ما نیز از حضور چند روزه آنان در جلوی دادگاه و اطلاعات برای کسب خبر از ما مطلع نبودیم. بعد از این چند روز هم به مدت ۸ روز در قرنطینه زندان مرکزی در وضعیت اسفناکی ما را نگه داشتند تا سرانجام با رای دادگاه سنندج بعد از مدتها سرگردانی و تحمل فشار روحی و روانی با قید وثیقه ۵ میلیون تومانی آزاد شدیم.
به راستی جرم ما کارگران چه بود ؟ غیر از این که خواهان یک زندگی انسانی برای خودمان هستیم. حالا این دیگر تقصیر ما نیست که سر راه این خواسته برحق ما هزاران مانع تراشیده میشود و تحمل دولت حاکم بسیار اندک است.
در طول بازداشت ما، اطلاع رسانی دوستان و رفقایمان و نیز تلاش آنها جهت کسب خبر از سرنوشت ما جای بس پررنگی داشت. آنها در آزادی ما سهم به سزایی را ایفا نمودند و ما از همین جا دست تمامی کسانی را که مصرانه و دلسوزانه برای آزادی ما تلاش نموده و آزادی ما فعالین کارگری را به عنوان گامی دیگر در مبارزات خود تلقی نموده و همواره پشتیبان ما بودهاند را به گرمی میفشاریم و به عزم بلند آنها درود میفرستیم.
کارگران اتحاد اتحاد
پیش به سوی تشکل واقعی کارگران
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر